Hoe mijn werkdag compleet anders werd door corona

Mijn collega Anoek van der Riet schreef een tijd geleden een verhaal over hoe haar werkdag eruit ziet. In aanloop naar mijn sollicitatie bij Scherp Communicatie afgelopen december las ik dit verhaal en het motiveerde mij nog meer om hier aan de slag te gaan. Tot mijn grote vreugde viel de keuze voor de vacature van tekstschrijver/redacteur op mij. Ik kon in januari invulling gaan geven aan de door Anoek geschetste werkdag en het beeld klopte. De eerste weken vlogen voorbij. Toen dook ineens het coronavirus ook op in Nederland en deed alles veranderen.

Nieuwe uitdaging

Na het afronden van de studie journalistiek aan Hogeschool Windesheim in Zwolle, kreeg ik de kans om mijn passie te volgen. Ik ging aan de slag in de voetbalwereld. Niet als voetballer, want zelfs in de reserve vijfde klasse zou ik nog niet opvallen, maar als redacteur bij één van de grootste websites van Nederland. Vierenhalf jaar had ik het uitstekend naar mijn zin, maar ik vond het tijd voor een nieuwe uitdaging. Het beeld van een redacteur die op zijn zolderkamer berichten tikt is deels waar, ondanks dat ik ook vaak aan de keukentafel zat, en dit begon aan me te knagen. Ik miste het persoonlijk contact met collega’s, die ik, op een enkele momenten na, alleen online sprak.

Juiste keuze

Mijn, zo zou later blijken, toekomstige ‘baas’ Ronald Bruins schetste tijdens de sollicitatiegesprekken voor de vacature bij Scherp het beeld van een klein, maar gezellig team. Een team dat elkaar niet online sprak, maar ook op kantoor in Zwolle. Twee weken nadat ik aan mijn nieuwe baan begonnen was, kon ik al zeggen dat ik de juiste keuze gemaakt had. Elke morgen stapte ik met veel plezier op de fiets naar het station, om vervolgens met de trein naar kantoor te gaan. Ik rolde moeiteloos in het werk en begon me zelfs al een klein beetje Trinko Keen te wanen, vanwege de potjes tafeltennis die wij tegen elkaar speelden. Ik had op dat moment niet kunnen bevroeden dat ik enkele weken later weer deels terug bij af zou zijn.

Terug naar de keukentafel

De uitbraak van het coronavirus in aanvankelijk China was ook bij ons op kantoor dagelijks onderwerp van gesprek. Het virus verspreidde zich over de wereld en iedereen kon het op de klompen aanvoelen dat Nederland niet gespaard zou blijven. De onzekerheid zat ‘m in de gevolgen die het virus zou hebben. 12 maart zal wat dat betreft de geschiedenisboeken ingaan. Het aantal besmettingen was de vijfhonderd gepasseerd en minister-president Mark Rutte riep iedereen in Nederland op om sociaal contact zoveel mogelijk te mijden. Een aantal treinreisjes naar kantoor volgden nog, maar zes weken nadat ik de deur was uitgestapt om buitenshuis aan het werk te gaan, zat ik met mijn laptop weer aan dezelfde keukentafel.

Werk en privé verre van gescheiden

De situatie was wel anders, want ik zat niet alleen aan die tafel, maar samen met mijn vriendin Mayke, juf in het basisonderwijs, en onze dochter Noa. Naast dat Mayke en ik ‘gewoon’ aan het werk moesten, moesten wij ook nog onze dochter zien te vermaken. Het zorgde zo af en toe voor het nodige gepuzzel, maar hier was alle begrip voor en terugkijkend hebben we het uitstekend gered.

Ondertussen liepen de werkzaamheden gelukkig gewoon door, zij het in een aanpaste vorm. Er kwam voorlopig een einde aan de interviews op locatie, maar daardoor heb ik via de webcam menig huiskamer of zelfs slaapkamer van geïnterviewden gezien. Hoe anders was het in de voetbalwereld. Die lag volledig op z’n gat. Het was nog een goede reden waarom ik zo gelukkig was met mijn verandering van baan, al had ik deze ontwikkeling in december natuurlijk nooit kunnen voorspellen.

Terug naar kantoor

Vrijdag 20 maart was de laatste dag dat we op kantoor zaten, voordat het coronavirus ons dwong om thuis te blijven. Negen weken verstreken en de motivatie de ene dag groter was dan de andere. Ik troostte me alleen met de gedachte dat ik hierin lang niet de enige was. Sterker nog, in tijden van grote onzekerheid werd mijn contract verlengd.

Het mag geen verrassing heten dat ik op 28 mei blij was dat ik de deur weer uit kon. Omdat het basisonderwijs haar deuren weer had geopend, zat ik overdag al weer enkele weken alleen thuis. We spraken weer af op kantoor, dat vanwege corona anders was ingedeeld op 1,5 meter, en het voelde al snel weer vertrouwd. Een week later pakte ik ook weer de trein, met een toen nog onwennig mondkapje.

Het nieuwe normaal?

De laatste weken meldden wij ons met regelmaat weer op kantoor en lijkt het qua werk weer op de eerste weken van mijn dienstverband, al blijven afspraken op locatie nog tot een minimum beperkt. Helaas wint het coronavirus de laatste weken ook weer aan terrein. De vrees bestaat dus dat de maatregelen weer worden aangescherpt. Maar als deze maatregelen nodig zijn om het virus weer onder controle te krijgen en ons terug te laten keren naar de geschetste werkdag van Anoek, dan teken ik ervoor.

Meer weten over mijn werkdag?

Dit verhaal geeft natuurlijk geen goed beeld van mijn dagelijkse werkzaamheden. Ben je benieuwd geworden wat wij als Scherp Communicatie allemaal voor je kunnen betekenen? Neem gerust contact met ons op, om te zien waarmee wij je kunnen helpen.